We vertrokken bij een lekker temperatuurtje, zo goed zelfs dat ik m'n regenjack uittrok.
Dat we een keer de grote weg moesten oversteken was geen drama, je zag goed op tijd de auto's zodat de honden op tijd aangelijnd konden. Dat we nog eens een weg over moesten, was niet erg, het was niet zo druk daar en je was zo weer in het bos.
Maar toen....heb ik blijkbaar een paaltje gemist en ben verdwaald.
Ondertussen was het gaan regenen en REGENEN en de brede zandweg veranderde in een blubberweg. Ik liep maar verder, maar geen paaltjes meer te vinden. UIteindelijk besloot ik niet meer verder te gaan, maar ik sloeg linksaf, intuïtie volgend. Mijn sokken waren al doorweekt, dus die deed ik maar uit. Nog later schoot er maar een optie over : dwars door al die plassen gaan, die soms verrassend diep bleken (en koud). Ik vond het al niet meer zo leuk, maar zat nu eenmaal midden in dit avontuur en kon geen kant op, behalve die van de hoop. Het begon dan nog te onweren, dat kon er ook nog maar bij, gelukkig ben ik niet bang, want Em en Cian keken maar verschrikt. En ja, toen vond ik weer een paaltje met een oranje stip, hoera! Maar toen wist ik natuurlijk nog steeds niet hoe ver ik nog van het startpunt was en dat viel héél erg tegen. Bij elke bocht dacht ik : nu ga ik huizen zien en jawel, ik zag een paar keer huizen, maar het waren de verkeerde! Toen was ik van een
veranderd in een 
. Ik moest dan NOG een keer die grote weg over en toen dacht ik dat ik er wel eeuwig zou blijven staan, zo druk was het.Emma en Cian mochten het ontgelden, wat heb ik tegen hen geroepen! Ze sjokten de hele tijd voor mijn voeten en als ze dan aan de lijn moesten, dan trok Cian m'n arm er zowat af.
Kletsnat en verkleumd ben ik in de auto gestapt, verwarming volledig open en thuis direct hulp gevraagd om de honden af te drogen, terwijl ik in een warme douche ging.
Maar we doen die wandeling nog wel een keer doen, want ik denk dat ik het mooiste stuk gemist heb
